De fanfare ging opnieuw van start in 1945 met nauwelijks 20 muzikanten. Voorzitter Jean Van Boxmeer spande zich met al zijn krachten in om van de fanfare iets te maken waar ze nu nog de vruchten van plukt: een echte Wambeekse vriendenkring.
Onze fanfare was één van de eersten uit de omgeving om de muzikale draad weer op te nemen. Hoewel de Duitse bezetter alle koper opeiste hadden de pientere leden van Sinte-Pharaïldis elk afzonderlijk hun instrument zo goed verstopt dat het na de oorlog onmiddellijk gevonden, opgepoetst en bespeelbaar was. De geallieerden waren dan ook zo geen klein beetje verrast toen ze in de kazerne "Groeneveld" te Melsbroek op de klanken van een herboren Sinte-Pharaïdis door de bevolking werden begroet (zie foto nr. 2 in onze fotogalerij).

Het was plezierig om weer concerten, uitstappen en teerdagen te organiseren en de fanfare genoot met volle teugen. Daarenboven was er het gezellige lokaal "Café des Sports - Sportcafé" van de uitbater-voorzitter Jean Van Boxmeer waar iedereen thuis was. Dit lokaal was voor velen een tweede thuis en de bloei van dit gekende café aan de lichten van Wambeek kwam natuurlijk ook de fanfare ten goede.

Na het overlijden van Jean Van Boxmeer in 1955 nam Gustaaf De Greef de functie als voorzitter over. Ook het lokaal veranderde van adres. Het "Sportcafé" werd ingeruild voor de zaal "De Molekens" waardoor de Wambeekse fanfare meteen in de belangrijkste straat van Wambeek, de Wambeekstraat, werd gehuisvest. Bij de families Hermans en De Coster voelden onze muzikanten zich ook onmiddellijk thuis.

Door deze naoorlogse periode loopt als rode draad de persoon van de dirigent, Jos Van Eycken, die maar lieftst 32 jaar lang en met verve de dirigeerstok hanteerde bij alle mogelijke muziekgelegenheden.

Zes maanden voor de organisatie van het eeuwfeest van de fanfare moest de dirigent vervangen worden en dit was geen sinecure. Sinds enkele maanden hadden we echter een nieuwe muzikant, Fernand Dasque, die zich spontaan aanbood om het zware werk op zich te nemen. Op een minimum van tijd ontpopte hij zich tot een uiterst bekwaam dirigent die het vertrouwen van alle muzikanten wist te winnen.

De organisatie van het eeuwfeest in 1969 werd dan ook een groot succes. Het werd een driedaagse jubelviering met allerhande activiteiten, besloten met een plechtige ontvangst op het gemeentehuis door de toenmalige burgemeester Louis Van Eycken.

Op het einde van de jaren zestig kwam het besef dat de fanfare iets moest gaan doen aan de jeugdwerving. De jeugd was in die dagen meer geinteresseerd in "rock and roll" dan in het bespelen van een muziekinstrument en onder impuls van dirigent Jos Van Eycken werd gestart met een muziekschool. Frans Verhoeven, een naam die we in dit geschiedenisoverzicht nog zullen tegenkomen, was de eerste muziekleraar (foto van de eerste leerlingen: foto nr. 5 in de fotogalerij).